G7 përbënte 65 përqind të PBB-së globale në vitin 2000. Ky numër tani është në 45 përqind. Samiti ekonomik i cili me të vërtetë ka rëndësi është G20 më gjithëpërfshirës, i cili mblidhet në Itali në tetor.
Shumë prej nesh kishin frikë se Britania pas Brexit do të bëhej më e brendshme dhe më e prapambetur. Mund të bëhet kështu. Por, për momentin, slogani “Britania Globale” i siguron qeverisë një maskë të mirë, megjithëse të pakufizuar, për t’u fshehur pas.
Boris Johnson ka qenë me fat në trashëgiminë e angazhimeve për të pritur konferencën e Cop26 në fund të vitit dhe samitin e G7 këtë javë. Të dy sigurojnë mundësinë për të ofruar pamjen, dhe ndoshta realitetin, të udhëheqjes përpara në çështjet globale.
Takimi i G7 në Cornwall nisi një fillim të mbarë me marrëveshjen e mëparshme midis ministrave të saj të financave për taksën e korporatave. Kompanitë do të paguajnë një minimum prej 15 përqind taksë mbi fitimet, dhe tatimi do të rritet aty ku do të fitohet, jo në vendin ku është selia e ndërmarrjes. Si rezultat, më shumë taksa duhet të paguhet nga kompanitë e mëdha dixhitale në veçanti.
Do të ishte e zakonshme të minimizohej arritja e dakortësisë së SHBA dhe Europës për të bashkëpunuar. Por marrëveshja ende lejon shumë “arbitrazh tatimor” (gjuhë e sjellshme për shmangien e taksave), pasi 15 përqind është shumë më e ulët se norma (së shpejti do të jetë 25 përqind në MB; 28 përqind në SH.B.A.). Parajsat e taksave do të mbahen të zënë, ashtu si edhe llogaritarët e taksave. Mbetet shumë e lehtë për të manipuluar llogaritë e taksave kur ka aq shumë artikuj të paprekshëm si vlerësimi i pronës intelektuale.
Marrëveshja gjithashtu duhet të kalojë përmes Kongresit të SHBA (megjithëse ka shpresa që urrejtja ndër-partiake e Facebook do të prodhojë një konsensus të rrallë). Dhe pjesa tjetër e botës duhet të pajtohet, duke përfshirë ekonomitë në zhvillim, grindjet me shumëkombet mbi taksat shpesh kanë të bëjnë me çështje të ndryshme. Por… një fillim pozitiv.
Çështja e dytë e madhe e G7 është Covid dhe fakti që pjesë të botës, veçanërisht Afrika, mezi kanë filluar vaksinimin ndërsa SH.B.A. dhe MB (dhe pjesa më e madhe e Europës) janë në rrugën e duhur për imunitetin e shumicës (madje edhe “tufës”). Vendet e pasura tani kanë një tepricë të madhe të mundshme të vaksinave.
Supozimi se pjesët më të nxehta dhe më rinore të botës ishin disi të imunizuar nga Covid është shpuar nga përvoja apokaliptike e Indisë, me pandeminë ende të ndezur në zonat rurale, por të paregjistruara, dhe duke u përhapur në pjesën tjetër të Azisë Jugore dhe Juglindore. Afrika ende nuk ka provuar forcën e plotë të Covid.
Megjithatë, në perëndimin e pasur ne duket se kemi harruar fjalën e urtë se “askush nuk është i sigurt derisa të gjithë të jenë të sigurt”. Mutacione të reja që qarkullojnë në zona të pavaksinuara mund të thyejnë mburojën e imunitetit diku tjetër. Edhe kështu, ata që janë vaksinuar po shijojnë një ndjenjë të rreme të pacenueshmërisë dhe mendojnë se fundi i pandemisë është afër.
Ekonomitë po lulëzojnë përsëri. Në Mbretërinë e Bashkuar polemika kryesore është zhgënjimi për pengesat për të shijuar të Drejtën Themelore të Njeriut për të fluturuar për disa pushime mesdhetare në diell. Në një kohë kur personeli mjekësor afrikan nuk mund të ketë akses në vaksinat për veten e tyre, aq më pak për publikun, ne jemi duke luksuar në parajsën e budallenjve.
Për botën jashtë G7, më e keqja ka të ngjarë të vijë dhe mund të lehtësohet vetëm nga një program masiv i transferimit të vaksinave përmes programit Covax të Organizatës Botërore të Shëndetit. G7 do të duhet të angazhojë fondet e nevojshme për të krijuar kapacitetin e nevojshëm prodhues dhe më pas të marrë vaksinën e shpërndarë në miliarda në vitin e ardhshëm apo më shumë.
Ka arsye për të qenë optimist se diçka do të ndodhë tani. Motivimi nuk do të bazohet kryesisht në solidaritet ose zemërgjerësi, apo edhe në interesin e vetë epidemiologjik. Vendet e varfëra e kuptojnë se ata kanë disa ndikime dhe po kërcënojnë të heqin dorë nga bisedimet e ardhshme për klimën. Dhe kinezët po turpërojnë me shpejtësi G7 duke shpërndarë vaksinat e tyre alternative – inferiore, por adekuate.
Në përgjithësi, megjithatë, Covid ka bërë dëme të tmerrshme dhe të qëndrueshme ekonomike dhe sociale. Në Indi, dhjetëra miliona janë kthyer përsëri në varfëri ekstreme, duke prishur dekada zhvillimi, dhe kjo histori po shfaqet edhe në ekonomitë e tjera në zhvillim dhe me të ardhura të ulëta. Ata do të kenë nevojë për shumë ndihmë përtej pandemisë.
Për Mbretërinë e Bashkuar që të shkurtojë buxhetin e saj të ndihmës në këtë kohë është skandaloze dhe egoiste në ekstrem dhe një reflektim i tmerrshëm ndaj Rishi Sunak, përpjekjet e të cilit kanë dështuar keq për të kërkuar favor me të djathtën Tory. Shpresojmë, së shpejti do të negociohet.
Diskutimi ekonomik sidoqoftë nxjerr në pah natyrën e diskutueshme të pretendimit të G7 për të përfaqësuar lartësitë komanduese të ekonomisë botërore. G7 përbënte 65 përqind të PBB-së globale në vitin 2000. Ky numër tani është në 45 përqind. Nëse PBB llogaritet mbi bazën e barazisë së fuqisë blerëse (masa e përdorur nga FMN, Banka Botërore) dhe nëse madhësia ekonomike do të ishte kualifikimi për anëtarësim, Britania do të hidhej jashtë G7 së bashku me Francën, Italinë dhe Kanadanë për t’u zëvendësuar nga Kina, India, Rusia dhe Indonezia (me Brazilin tjetër në radhë).
Si pasojë, samiti ekonomik që ka vërtet rëndësi është G20 më gjithëpërfshirës, që takohet në Itali në tetor.
Pra, për çfarë shërben G7? Është bërë një institucion që përfaqëson “perëndimin”. Ne e shihnim “perëndimin” si kundërshtarin ideologjik dhe ushtarak të vendeve të Perdes së Hekurt. Tani është një klub i vendeve të pasura të cilat gjithashtu regjistrohen në demokraci. Përmasa demokratike është bërë fatkeqësisht e lëkundur falë Donald Trump – i cili së shpejti mund të kthehet. Dhe klubi i një njeriu të pasur ekskluziv nuk është një koncept tërheqës.
Këto kufizime janë kuptuar nga Presidenti Biden, i cili po bën më të mirën për të rivendosur reputacionin e SH.B.A.-së si një demokraci dhe një udhëheqëse në bashkëpunimin ndërkombëtar. Por përpjekjet për të ndërtuar ura me lojtarët e mëdhenj jashtë G7 janë të mbushura me probleme: Rusia është një “shtet mashtrues”; Kredencialet demokratike të Indisë janë në dyshim; Brazili ka Trumpin e tij të rritur në shtëpi. Pastaj është Kina.
Për amerikanët në veçanti G7 është tani fronti anti-Kinë: një pozitë e të njëjtit mendim për t’u përballur dhe për të përmbajtur atë që shihet si një superfuqi e re kërcënuese siç ishte BRSS në të kaluarën (por shumë më kompetente, ekonomikisht e suksesshme dhe i sofistikuar teknologjikisht). Sjellja e fundit kineze ka siguruar municion për pasuesit.
Por konfrontimi dhe përmbajtja mund të mos jetë një strategji e zbatueshme. Disa nga G7 (Gjermania, Franca dhe Italia) favorizojnë angazhimin ekonomik aktiv me Kinën. Të gjithë bien dakord se nuk ka asnjë alternativë për bashkëpunimin me Kinën mbi ngrohjen globale. Japonia nuk po kërkon konflikt ose të rrezikojë lidhjet e saj ekonomike. Pjesa më e madhe e pjesës tjetër të botës nuk është e prirur të zgjedhë palët. Për më tepër, kinezët po hedhin poshtë një sfidë ndaj G7 për t’u ndeshur me përfshirjen e saj në zhvillimin afrikan dhe shpërndarjen e vaksinave.
Sfida për qeverinë Johnson dhe partnerët e saj G7 do të jetë të bëjnë shumë më tepër sesa të kultivojnë kundër një kundërshtari të ri (të pjesshëm). Ai duhet të përmbush vlerat dhe zotimet e deklaruara. Vetëm atëherë “Britania Globale” do të bëhet më shumë se një maskë fije e hollë.
Artikullin origjinal të shkruar nga Vince Cable e gjeni në The Independent. Vince Cable është ish-udhëheqësi i Liberal Demokratëve dhe shërbeu si sekretar i shtetit për biznes, inovacion dhe aftësi nga 2010 në 2015.
