Autorja: Hanna Hopko, kryetare e Konferencës së Demokracisë në Veprim të Ukrainës dhe një ish-deputete ukrainase.
Fjala “fëmijë” ishte gdhendur me shkronja të mëdha të bardha në rusisht në tokë pranë ndërtesës, me shpresën se avionët rusë do të kursenin objektivin.
Qindra civilë, nga shumë të moshuar deri tek të rinjtë, ishin dyndur në teatrin në qytetin portual të Mariupolit në jug të Ukrainës, duke kërkuar strehim nga sulmet e pandërprera të pushtuesve. Megjithatë bombat erdhën, duke e kthyer nga një tempull kulture në një grumbull rrënojash.
U deshën nëntë ditë për të numëruar të vdekurit, duke numëruar afërsisht 300, sipas këshillit të qytetit. Por numërimi i viktimave është bërë i pamundur në një qytet ku ata nuk mund të mbajnë hapin me të vdekurit. Trupat janë grumbulluar në rrugë ndërsa banorët vendas garojnë për të gërmuar varre masive.
Koha po mbaron për të gjallët, të cilët luftojnë për të përballuar temperaturat e ngrira dhe mungesën e ushqimit dhe ujit, aftësinë e tyre për t’u larguar – ose për të sjellë furnizime dëshpërimisht të nevojshme – të prerë nga kordoni i ushtarëve rusë që rrethojnë qytetin e rrethuar, të cilët tani po zhvendosin me forcë banorët e Mariupolit në Rusi.
Çdo ditë sjell një histori të re horror në sagën e vazhdueshme të masakrës së pakuptimtë të jetëve të pafajshme që është shpalosur që kur Rusia pushtoi në fund të shkurtit.
Organizata Botërore e Shëndetësisë raporton se tani ka verifikuar 64 sulme ruse në objektet shëndetësore të Ukrainës që nga fillimi i luftës, duke lënë qindra mijëra njerëz pa ujë dhe energji elektrike.
Para sulmit në teatrin e Mariupolit, bombat ruse goditën një maternitet, duke vrarë nëna dhe foshnja.
Pas ditësh bombardimesh intensive, zyrtarët rusë njoftuan të premten një zhvendosje strategjike në rajonin lindor të Donbasit, i cili premton më shumë masakër.
Përdorimi i armëve të shkatërrimit në masë kundër civilëve është një krim kundër njerëzimit dhe një shkelje e Konventës së katërt të Gjenevës të vitit 1949.
Zyrtarët qeveritarë dhe organizatat e shoqërisë civile në Ukrainë po mbledhin tani prova të krimeve të luftës së presidentit rus Vladimir Putin.
Jemi të kënaqur me njoftimin e fundit se SHBA po dërgon 800 milionë dollarë (733 milionë euro) ndihmë shtesë për sigurinë në Ukrainë.
Reagimi i botës ka qenë i mahnitshëm. Fjalimet dhe premtimet në takimet në Evropë janë vërtet inkurajuese.
Por siç kanë shpjeguar liderët evropianë që sapo janë kthyer nga Kievi, Ukraina ka nevojë edhe më shumë nga aleatët e saj për të parandaluar masakrën e mëtejshme të civilëve ndërsa Rusia vazhdon fushatën e saj të pamëshirshme për të shkatërruar vendin e ukrainasve. Na duhet NATO që të vendosë një zonë ndalim-fluturimi mbi Ukrainë. Të krijohen korridore të vërteta humanitare, duke u lejuar grave dhe fëmijëve të pafajshëm kalimin e sigurt nga zona e luftës.
Asambleja e Përgjithshme e OKB-së në fillim të këtij muaji miratoi me një shumicë dërrmuese një rezolutë që i bën thirrje Rusisë që “të tërheqë menjëherë, plotësisht dhe pa kushte të gjitha forcat e saj ushtarake nga territori i Ukrainës”.
Në mars, Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë vendosi me një votim 13-2 se nuk kishte prova për të mbështetur pretekstin e Rusisë për luftë dhe kërkoi një fund të menjëhershëm të operacioneve të saj ushtarake.
Po, presidenti rus Putin e ka injoruar sundimin e ligjit shumë herë në të kaluarën, në Krime, Siri, Çeçeni, Luhansk dhe Donetsk, për të përmendur vetëm disa shembuj.
Por kjo është një shkelje e një përmasash tjetër, një përpjekje për të zhdukur totalisht një komb sovran që ai as nuk beson se ka të drejtë të ekzistojë.
Nëse i lejohet të vazhdojë, a nuk ka asgjë që ta ndalojë të kalojë kufijtë e tjerë, në një përpjekje për të ribashkuar perandorinë cariste ruse të së kaluarës? A mundet një superfuqi ta shpallë Putinin “kriminel lufte”, siç bëri të mërkurën Presidenti Biden, pa pasoja? A ka ndonjë kuptim sistemi i krijuar pas Luftës së Dytë Botërore për të qeverisur sigurinë globale, nëse Putini mund t’i kalojë këto parmakë pa u ndëshkuar?
NATO dhe Bashkimi Evropian janë pjesë jetike e atij rendi ndërkombëtar. Dëgjoj ndërsa diplomatët shprehin shqetësimin për ndërhyrjen për të shpëtuar jetë ukrainase; Marrja e masave më të forta do të rrezikonte të tërhiqte NATO-n dhe BE-në në luftën që po shpërthen tani në vendin tim, thonë ata.
Por Rusia tashmë i ka shpallur luftë NATO-s, BE-së, parimeve dhe vlerave të tyre themeluese. Ukraina është vetëm fusha e betejës në të cilën po zhvillohet ajo luftë. Ky nuk është vetëm një sulm nga një autokraci ndaj një demokracie në zhvillim. Kjo betejë është testi përfundimtar i një rendi botëror të bazuar në rregulla kundër një diktatori që beson se mund të marrë çfarëdo territori që dëshiron përmes fuqisë ushtarake – pavarësisht se sa shumë vdesin në këtë proces. Njerëzit e lirë kudo kanë një aksion në rezultatin.
Ka mjete për t’i mbajtur udhëheqësit përgjegjës për krimet e luftës – si në Nuremberg, Kamboxhia, ish-Jugosllavi dhe Ruanda. Por rrotat e drejtësisë ndërkombëtare rrotullohen ngadalë. Ne duhet të mbyllim qiellin dhe të ndalojmë masakrën tani përpara se të kryhen më shumë krime lufte, përpara se të vriten mijëra ukrainas të tjerë. Vetëm atëherë mund të fillojë puna për ta mbajtur Putinin përgjegjës. Bota po shikon. Vendimi i Kinës se çfarë të bëjë me Tajvanin mund të varet nga pasojat që ata shohin të niveluara për pushtimin e Putinit. Edhe Koreja e Veriut po merr parasysh.
Ajo që po ndodh tani në Ukrainë është një mundësi për t’i treguar botës se sundimi i ligjit është më i fortë se sundimi i forcës brutale – dhe se morali nuk ndalet në kufijtë e NATO-s.
Populli ukrainas po ngrihet në rezistencë, duke luftuar heroikisht kundër fuqisë së luftës jashtëzakonisht superiore të Rusisë. Përpjekjet tona, me ndihmën e aleatëve tanë demokratikë, duhet të kenë sukses, dhe jo vetëm për hir të Ukrainës. Fitorja këtu ka rëndësi për Gjeorgjinë, për Moldavinë, për pjesën tjetër të botës së lirë. Me mbështetje më të madhe nga SHBA, NATO dhe BE, fitorja mund të vijë më shpejt. Me ndihmën tuaj, jetët mund të shpëtohen.
Mos lejoni që vdekja e nënave dhe foshnjave të tyre të jetë e kotë. Le të jetë një kujtesë e kostos së lartë të tiranisë – një kujtesë se liria është një kauzë për të cilën ia vlen të sakrifikohet.
Burimi: Euronews
